DİNDEKİ YANLIŞLIKLAR VE HURAFELER

Dinimizin  yegâne  kaynağı  Kur’andır.  Enam  Sûresinin  38. ayetinde  "  Biz  bu  kitapta  hiç  bir  şeyi  eksik  bırakmadık "  denildiği  gibi,  Allah  katındaki  Hakk  Din  ve  dosdoğru  yol  adına  ne  gerekiyorsa  hepsi  Kur'andadır.  Kur'an  tertil  ve  tedebbüre  dikkat  edilebilirse  ancak  yine  Kur'an  ayetleriyle  anlaşılır.  Ancak  bugün  Kur'an  anlaşılmak  üzere  okunamamaktadır,  okuyanlar  da  anlayamadıklarını  dile  getirmektedirler. Ali  İmran  Sûresinin  19. ayetinde  “  Şüphesiz  Allah  katında  din  İslam’dır. “  denilmekte,  aynı  Sûrenin  85. ayetinde  de  “  Kim  İslam’dan  başka  bir  din  ararsa,  bilsin  ki  o  din  ondan  kabul  edilmeyecektir  ve  o  ahirette  hüsrana  uğrayanlardan  olacaktır. “  uyarısı  yapılmaktadır.  Bugüne  geldiğimizde,  içinde  bulunduğumuz  toplumumuzda  ve  dünyadaki  Müslüman  ülkelerinde,  sadece  Allah’a  has  olan  Kur’anın  Hakk  Dininin  yaşanması  gerekirken,  aksine  Kur’anın  Hakk  Dininin  yerine,  Din  adına  doğru  bilindiği  zannedilerek  yanlışlarla  ve  hurafelerle  dolu,  Kur’anın  dışındaki  pek  çok  dinlerin  yaşandığını  görüyoruz.  Müslümanlar,  Mezhep,  Tasavvuf,  Tarikat  ve  Cemaatler  eliyle  paramparça  olmuş,  her  bir  grup  da  Kur'anın  uyarılarına  rağmen  kendine  göre  Kur'anın  dışında  ayrı  bir  din  oluşturmuştur.  İnsanların  aklı,  iradesi,  ruhu  birilerinin  aklına  emanet  edilmiş,  inançlar  esaret  altına  girmiş,  Din,  Kur'an  rehberliğinde  kalple,  akıl,  mantık  ve  özgür  irade  ile  yaşanamaz  hale  gelmiştir. Kur’anın  dışında  ulema,  alim  denilen  kişilerce  uydurulmuş  olan  hadis,  rivayet,  verilen  fetva,  yapılan  icma  ve  yazılan  fıkıh  kitaplarıyla  din  ile  kültürler  birbirine  karıştırılmış,  din,  Arabın  dış  görünüşüne,  baş  örtüsü,  tesettür,  bıyık,  sakal,  sarık,  şalvar,  takke,  cübbe  gibi  kıyafete  ve  Cemaatlerin  oluşturduğu  ritüellere  endekslenmiştir.  Böylece  Din  diye  sosyal  hayatın  her  alanında  hurafe  ve  bidatlar  ortaya  çıkmış,  hayatın  kanıksanmış,  vazgeçilemez  ritüelleri  olmuştur. Kur’an  ile  yoğrulmuş   güzel  ahlâkına,  mütevazi,  alçak  gönüllü,  hoşgörülü,  dirayetli,  sade  kişiliğine  ve  mümtaz  şahsiyetine  hayran  olduğumuz  Peygamberimiz,  Yüce  insan   Muhammed  ( a.s. )  ın  bize  emanet  ettiği  Kur’anın  ve  içindeki  İslam’ın,  Allah’a  has  kılınan  Dinin  her  ayrıntısının  saptırılmış,  değiştirilmiş  olduğundan  şimdi  neredeyse  kırıntısı  kalmamıştır.

Hurafe  sözcüğü  Arapçadan  gelme  olarak  "  Anlamsız,  saçma,  gerçek  dışı  boş  söz,  yanlış  ve  tutarsız  düşünceler  "  demektir. Her  alanda  söylenen,  Din,  akıl  ve  mantık  dışı  şeylerdir,  inançlardır. Örneğin ;  *  Burçlardan  geleceğe  dönük  anlamlar  çıkarmak,  gaipten  haber  vermek,  cinn  çıkarmak  veya  ruh  çağırmak,  bazı  şeyleri  uğursuz  saymak,  falcılık  yapmak,  fal  baktırmak  hurafedir. *  Görevleri  sadece  ayetin  Beyyinat  olup  söze  dayalı  tebliğ  etmek  olduğu  halde,  Yahudi  ve  Hristiyan  kaynaklarına,  ilkel  dönemlerdeki  mitolojik  anlatım  ve  inançlara  dayanarak  bizim  peygamberimiz  de  dahil  bütün  peygamberlerin  üzerine  atfedilen,  örneğin  Kayadan  çıkan  Salih'in  devesi,  Yunus'u  balığın  yutması,  Musa'nın  asasının  yılan  olması,  Yahudilerin  üzerine  dağın  kaldırılması, İsa'nın  ölüleri  diriltmesi  gibi  mucizevi  doğa  üstü  olayların  hiç  birisi  gerçek  değildir  ve  hurafedir.  *  Türbelere  adak  adamak,  kızı  için  kısmet,  oğlu  için  iş  isteyerek  dilekte  bulunmak,  mum  yakmak,  çaput  bağlamak,  nazar  değmesin  diye  bazı  ayet  ve  Sûreleri  okumak,  nazarlık  ve  muska  takmak  küfrün  ve  şirkin  ta  kendisi  olan  hurafelerdir.  *  Şeytan,  Melek,  Cinn  gibi  kavramlara,  insanlar  gibi  görünüp  hareket  edebilen,  yaşayan  ontolojik,  metafizik  varlıklara  gayb  alemi  olarak  inanmak  ve  onlarla  ilgili  uydurulmuş  rivayetlerin  peşinden  gitmek  hurafedir. *  Peygamberimizin  gökyüzüne,  Allah'ın  huzuruna  miraca  çıkartıldığı  miraç  olayı  ile  ilgili  anlatılanların  hepsi  hurafedir. *  Yahudi  kaynaklarının  etkisinde  kalınarak  Adem  peygamberin  Cennette  yaratılan  ilk  insan  olarak  inanılması  ve  ardından  bu  inanca  yönelik  uydurulmuş  olan  rivayetlerin  tamamı  gerçek  dışıdır  ve  hurafedir.  Nisa  59,  Enam  38, 153,  ayetlerinde  dosdoğru  yola  atıflar  yapılarak  değinildiği  gibi  ve  Yunus  Sûresinin  32.  ayetinde  de  "  ...Artık  gerçekten  sonra  sapıklıktan  başka  ne  olabilir !... "  denilerek  ve  Bakara  Sûresinin  147. ayetinde  "  Hak  /  gerçek  Rabbindendir.  O  halde  şüpheye  düşenlerden  olma  sakın ! "  ifadeleriyle  yapılan  uyarılara  göre  Kur'an  ve  gerçek  dışı  olan  hurafelerin  Kur'an,  Din  ve  Bilimle,  akıl  ve  mantıkla  hiçbir  ilgisi  yoktur.  Hurafeleri  dinin  içine  sokmak,  dini  inanç  olarak  yaşamak  en  büyük  günahlardan  olan  küfürdür,  şirktir.

Arapçada  "  İcat  etmek,  örneği  olmaksızın  yapıp  ortaya  koymak,  inşa  etmek  "  anlamına  gelen  " bda "  kökünden  türeyen  Bid'at,  "  Daha  önce  benzeri  bulunmayıp  sonradan  ortaya  çıkan,  peygamberden  sonra  ortaya  çıkarılan  her  şey "  anlamına  gelir.  Ahkaf  Sûresinin  9. ayetinde  "  De  ki :  Ben  elçilerden  küntü  bid'am  /  ilk  ortaya  çıkan  biri  değilim. "  ifadeleriyle  ortaya  çıkarma  anlamında,  Hadid  Sûresinin  27. ayetinde  de  bidat  çıkarmaya  değinilerek  ibdidâ,   bidat  çıkaran  veya  işleyen  kimseye  de  mübtedi  denilmektedir. Aslında  Kur'anda  olmadığı  için  sonradan  icat  edilmiş  ve  dinde  ihdas  edilmiş  olan  her  şey  bid'attır.  Ne  olursa  olsun  her  bid'atın,  Kur'anın  Hakk  Dini  adına  dalâlet   ve  yanlış  olmasına  rağmen,  Bid'at  konusunda   klasik  alimler  bir  hayli  mesai  harcamışlar,  "  Yapılmasında  mahzur  bulunmayan  iyi  bid'at,  ile  yapılması  yasaklanan  kötü  bid'at  "  diye  kendi  kafalarına  göre  Allah'ın  yerine  hüküm  oluşturarak  bidatı  ikiye  ayırmışlardır. Örneğin ;  Kur'anı  bir  Mushafta  toplamak,  teravih  namazını  cemaatle  kılmak,  minare,  medrese  ve  mescit  inşa  etmek  iyi  bid'ata,  kabirlerin  üzerine  türbe  yapmak  ve  buralara  mum  dikmek  de  kötü  bid'ata  örnektir  demişlerdir.  Ardından  da  bunların  üzerine  de  kişilerin  kendi  görüşlerine  göre  bir  çok  hadis  ve  fetva  da  ortaya  çıkarılmıştır. ( Nesai  ideyn  22,  Müslim  Cum'a  43 ) Peki  iyi  bidat,  kötü  bidat  diye  ayırmanın  ölçüsü  ve  dayanağı  ile  izni  kime  göredir ?  Bu  ayırmanın  içinde  Kur'an  ve  Allah'ın  gerçek  hak  dini  var  mıdır ?  Aslında  bu  ikilem  tutarsızlığı  nedeniyle  bugünkü  din  anlayışı  ve  uygulaması  içerisinde  yüzlerce  yıldır  sonradan  oluşturularak  sokulmuş  olan  fakat  toplum  baskılarıyla  da  kolay  kolay  terkedilemeyecek  olan  sayılamayacak  kadar  çok  bid'at  bulunmaktadır.  Kur'anın  gerçek  Hakk  Dini  İslam'da  olmadığı  halde  dinde  varmış  gibi  bu  bidatları  dine  sokan  ve  ardından  gidenlerin  bir  vebali  ve  sorgulaması  olmayacak  mıdır ?

Bazı  önemli  bidatları  burada  örnekleyecek  olursak ; 

* Camilerde  kılınan  toplu  namazlarda,  farz  namazlarından  sonraki  müezzinlik  fasılaları  ile  yapılan  uygulamalar,  emirle  tespih  çekilmesi,  toplu  dua  edilmesi,  imamın  komutuyla  duaya  son  verilmesi  tamamen  sonradan  icat  edilmiş  uygulamalardır.  *  Tespih  adı  altında  Cami'ye  sokulan  bazı  araçlar,  onların  cemaat  arasında  ona  buna  atılarak  zorla  tespih  çektirilmesi,  huzur  bozulması  davranışları  ibadette  olmaması  gereken,  sonradan  icat  edilmiş  uygulamalardır.  *  Cami  duvarlarına,  kubbesine  levhalar,  yazılar  yazılması,  dikkat  çekici  süslü  ve  anlaşılmaz  hat  yazıları  sonradan  icat  edilen  uygulamalardır  ve  şirktir.  *  Mescitlere  para  toplamak  için  "  sadaka  sandıkları  "  koymak  ve  para  dilenmek,  imam  ve  Cami  görevlilerini  dilenci  yapmak  çok  yakışıksız  ve  Camileri  küçülten,  parayla  namaz  kıldırılan  anlayışa  yönelten  bir  uygulama  olmaktadır. *  Tevbe  Sûresinin  17. ayetinde  "  Ortak  koşanlar,  kendilerinin  küfrüne,  kendileri  şahit  olup  dururlarken  Allah'ın  mescitlerini  imar  etmeleri  söz  konusu  olamaz.  İşte  onlar  işleri  boşa  gitmiş  kimselerdir.  Ve  onlar  ateş  içinde  sürekli  kalacaklardır. "  ifadeleriyle  yapılan  uyarılara  rağmen,  Cami  inşaatı  için  elde  makbuz,  çarşı  pazar  gezilmesi,  önlerine  çıkan  dinli,  dinsiz  herkesten  para  yardımı  istenmesi,  dini  ve  Camileri  küçülten  bir  davranış  olduğu  için  de  bidattır. *  Mescitlerde  Diyanet  bütçesini  arttırmak  amacıyla  takvim,  dergi,  kitap  ve  makbuzlarının  satılması  gibi  ticari  işler  için  mescitlerin  kullanılması  da  bidattır. ( Ahmed  Kalkan  Camilerde  27  bidat )

*  Zekeriya  sofrası  denilen  uygulama  Yahudi  geleneğidir. *  Cenaze  taziyesinde  gelen  insanlara  ölü  evinde  yemek,  helva  dağıtılması,  yedinci,  kırkıncı,  elli  ikinci  gibi  günlerde  de  bu  uygulamaları  tekrar  etmek,  kabirde  yemek  dağıtmak  Orta   Asya  Türk  kültürlerinin  bir  devamıdır. * Türbe  ve  mezarlarda  namaz  kılıp,  mezarlıklarda  ve  türbelerde  yatan  kişilerden,  ölülerden  yardım  dilemek  şirke  sokan  bir  bidattır.  *  Nazar  vardır  yanlış  inancıyla  nazarlardan  korunmak  için  muska,  nazar  boncuğu  takmak,  asmak,  bazı  Sûre  ve  Kur'an  ayetlerini  okuyarak  alet  etmek,  aynı  zamanda  Kur'an  ayetlerinin  inkârı  olan  bidattır.  *  Ölenin  ardından  veya  değişik  amaçlı  duyurular  için  Cami  minarelerinden  vakitli  vakitsiz  selaların  okunması  şirkin  davetçisi  bir  bidattır. *  Kur'anda  olmayan  Mevlit  kandili  ve  diğer  kandil  gecelerinin  varlığına  din  olarak  inanmak  ve  bir  takım  ritüelleri  yerine  getirmek.  Camilerde  veya  değişik  mekânlarda  gerekli  gereksiz  amaçlarla  mevlit  okutmak,  hafızların  ücret  karşılığı  mevlit  okuması,  dinleyenlerin  dini  bir  ibadet  yerine  koyması  da  küfre  ve  şirke  davet  çıkaran   bidattır.  Ve  bugün  Müslümanlar  arasında  Din  diye  yaşanan  daha  burada  yer  veremediğimiz  nice  yanlış,  gereksiz  ve  boşa  gidecek,  üstelik  de  küfür  olacak,  şirke  bulaştıracak  uygulamalar  bulunmaktadır.

Bugün  ülkemizde  ve  diğer  Müslüman  görünümlü  ülkelerde  din  adına  yaşananlara  bakıldığında,  bidatlar  ve  hurafeler  de  eklenmiş  olarak  görünürde  daha  ne  olsun  denilecek  ölçüde,  din  adına  yapılması  gerekenlerin  hepsinin  yapıldığı  düşüncesi  ve  inancı  hakimdir.  Ülkemiz  nüfusunun  büyük  bir  çoğunluğu,  sıklıkla  konuşmasına  sanki  Allah  sadece  gökyüzünde  çok  uzaklardaymış  gibi, yukarıda  Allah  var  diye  başlamakta,  nüfus  cüzdanlarında  da  dini  İslam  diye  yazılmaktadır. Camilerin  kapıları  beş  vakitte  ardına  kadar  açık,  yıldan  yıla  sayıları  hızla  artıyor,  her  mahallede  bulunan  Kur'an  kurslarında  yetişkinlere,  neredeyse  her  sokakta  sayıları  hızla  artan  Vakıf  Kur’an  kurslarında  çocuklara,  hiç  bir  şey  anlamasalar  da,  Tecvitten  ve  Mahreçten  Arapça  okuma  öğretilmekte,  Kandil  gecelerinde,  Cuma  ve  bayram  namazlarında  camiler  dolup  taşmakta,  mevlitler,  ezanlar  gümbür  gümbür  okunmaktadır. Türbeler  her  gün  her  saat  balık  istifi  dolup,  okunmuş  şekerler  dağıtılıp,  çaputlar  bağlanıyor,  mezarlıklarda  bol  bol   Kur’an  okunup  ruhlara  hediye  ediliyor. Namazlar  kılınıyor,  oruçlar  tutuluyor,  insanlarımız  akın  akın  Hacc  ve  Umre  seyahatlerine  katılıyor,  yüzyıllardır  da  eller  havada  dualar  ediliyor,  Allah’a  yakarılıyor.  Tesettüre  sokulmuş  kadınlar  saçının  telini  göstermekten  korkuyor. Büyüklerimizin  bize  öğrettiği  gibi  İslam’ın  beş  şartı  da  sadece  namaza  endekslenerek  hiç  eksiksiz  yerine  getiriliyor. İmanın  altı  şartı  da  ezbere  biliniyor. Neredeyse  din,  inanç  ve  ibadet  adına  hiç  eksik  yok. Zaman  zaman  da  Tarikat  ve  Işık  evlerinde  elde  tespih  binlerce  kere  toplu  zikirler  çekiliyor.  Ramazan  ayında  da  yasak  savar  gibi,  hiç  olmazsa  yılda  bir  kere  hiç  bir  şey  anlaşılmasa  da  Arapça  okunan  mukabele  ile  Kur'an  hatimleri  indirilip  ölülere  bağışlanmaktadır. 

Eh  artık  bütün  bunların  ardından  da,  bu  dünyada  huzur  ve  mutluluk  elhamdülillah  Müslüman’ım  diyenlerin  olacaktır. Bu  kadar  dolu  dolu  yaşanılan  din,  inanç  ve  ibadetlerin  ardından,  Ahirette  de  ödül  olacak  olan  Cennet  kazanılmış  olarak  ceptedir  beklentisi  kaçınılmaz  olacaktır. Ahiret  bilinemez  amma,  bu  dünyada  dolu  dolu  yaşanıldığı  düşünülen  bu  dini  ibadetlere  rağmen,  bugüne  kadar   Müslüman  görünümündeki  ülkelerde  ve  bizim  ülkemizde  de  din  adına  yapılanların,  yaşananların,  toplumlarda  huzuru,  mutluluğu,  barışı,  sevgiyi,  esenliği,  adaleti,  hakkı,  hukuku,  sağladığını,  iyi  bir  toplumsal  ahlakı  tesis  ettiğini,  iş  gücü  ve  ekonomi  kaynaklarının  adil  olarak  paylaşıldığını  sonuç  olarak  gördüğümüz  söylenemez. Müslüman  görünümlü  ülkelerin  neredeyse  tamamında,  Allah'ın  ilk  emrinin   " oku "  olmasına  rağmen  okumaya  kapıların  kapatılıp  " namaz  "  Dinin  temeline  birinci  şart  olarak  oturtulup  okumaya  önem  verilmediği  için,  eğitim,  ekonomik,  sosyal,  sınai,  bilimsel  ve  teknolojik  gelişme,  sağlık  hizmetleri,  insanca  yaşama  olanakları,  adalet,  hukuk  yetersiz. Sosyal,  ekonomi,  çalışma  ve  üretme  hayatında  kadın  neredeyse  hiç  yok  gibi. Bu  dünyanın  özlenen  refahı  mutluluğu,  huzuru,  toplumsal  barışı  maalesef   istenilen,  özlenen  düzeyde  değil.  Bütün  bunlardan  dolayı,  adaletsizlikten,  hukuksuzluktan,  işsizlikten,  yoksulluktan,  savaştan,  terörden,  şiddetten,  soygundan,  umutsuzluktan,  bedbaht  ve  mutsuz  olan  büyük  çoğunluktaki  insanlar,  Adeta  inancını  terk  edercesine,  Müslüman  olmayan  ülkelere  sığınma,  oralara  yerleşme  düşüncesini  taşımakta,  mücadeleler  vermektedir. Okumayı  hayatlarının  en  başına  yerleştiren  batının,  kalkınma,  medeniyet  ve  ekonomide  geldiği  yere  bir  bakalım,  bir  de  okuma,  eğitim  ve  öğretim  yerine  namazı  dinin  en  başına  birinci  şart  olarak  oturtan,  sonradan  dine  sokulmuş  olan  bidat  ve  hurafelerle  oluşturulmuş  gelenekleri  Din  diye  yaşayan  Müslümanların  bugün  geri  kalmışlıkla  geldiği  yere  bir  bakalım.

Dinimizi  yaşarken  de  pek  çok  Arapça  sözü  dilimize  dolamışız.  Çoğunun  anlamını  bilmiyoruz. Lafta  kalıyor. Gereğini  yerine  getirmiyoruz.  İnancımızı,  söylediklerimizi  çoğunlukla  takip  etmiyoruz,  sorgulamıyoruz. Örneğin,  ağzımızda  genellikle bir  alışkanlık  sonucu  Allah  bilir  diyoruz,  Allah’ın  sınırsız  ilminin  farkında  değiliz.  Ya  da  o  anda  Allah'ı  gerçekten  sınırsız  ilmi,  büyüklüğü,  Enfusi  ve  Afaki  mucizeleri  ile  idrak  edemiyoruz. (  La  ilâhe  illallah )  Allah'tan  başka  ilâh  yoktur  diyoruz,  ama  kalpte  ve  vicdanda  yerleşmiş  Allah  yok. Karnını  saray  sofralarındaki  gibi  bir  zenginlikle  doyuran  kişi,  sabah  akşam  Yarabbi  Şükür,  elhamdülillah  diyor  ama,  nimetin  asıl  sahibinin  ne  kadar  da  az  şükrediyorsunuz  uyarısından  haberi  yok,  şükrün  edası  diye  bir  şey  aklının  ucundan  bile  geçmiyor.  Ezan  okunmasının  ardından  Müslümanlar  Yüce  Rabbimiz  Allah’a  ve  Peygamberimize  şehadet  getirerek  şahit  olduklarını  söylüyorlar   ama,  Allah’ı  ve  Muhammed’i  ne  kadar  tanıyıp  tanımadıklarını  bir  türlü  kendilerine  soramıyorlar.  Gereği  gibi  tanıyabilmek  için  herhangi  bir  çaba  içinde  de  olmuyorlar.  Bir  insan  için  peygamberlik  makamından  daha  büyük  bir  makam  olamayacağı  halde,  bununla  yetinmeyip  ardına  ( s.a.v ) ( Sallallahu  Aleyhi  ve  Sellem ) eklemeden  konuşanları  senin  asker  arkadaşın  mı  diye  azarlarken,  Kur'anda  Yüce  Rabbimizin,  Peygamberimizi  bize  arkadaşınız  diye  tanıttığından  haberi  bile  yok. Kendileri  lafta  kalan  salavat  getirmenin  Kur’andaki  gerçek  anlamını  hiç  araştırmadıkları  için,  lafazanlığın  ötesinde,  Kur’ana  göre  nasıl  bir  tersliğin  içine  düştüklerinin  farkında  bile  olamıyorlar. ( Ahzab  56. )

Namazlar,  vakitleri,  farzları,  vacipleri,  sünneti  kaçırılmadan  kılınıyor,  sadece  her  harfine  on  sevap  kazanıldığı  ve  tılsımlı  olduğu  düşünülen  Arapça  lafızlarla  ne  söylendiği  bilinmiyor.  Yüce  Rabbimizin  huzurunda  O’nunla  ne  konuşulduğu  önemsenmiyor,  namazın  Arapça  din  dersi  olduğu  zannediliyor.  Bu  esnada  da  aslında  bizim  muhatap  olduğumuz  ama  gerisin  geriye  Allah'a  yöneltilerek  okunan  Sûre  ve  ayetlerle,  zaman  zaman  küfre  girilebileceğinin  farkında  olunmuyor. Din  adına  söylenenler,  ağız  alışkanlığı  ile  lafa  gelince  çok  var,  ama  çoğunun  anlamı  ve  uygulaması  kalplerde  yok. “  Tabii  ki  sözümüz  meclisten  dışarıdır.  Kur'an  bağlılığı  ile  ne  söylediğinin,  ne  yaptığının  bilincinde  ve  farkında  olanları  tenzih  ediyoruz. Ben  lafımın  arkasındayım,  ifadesini  toplumumuzda  çok  sıklıkla  duyarız.  Ama  bu  ifadenin  dinimizde  de  aynen  söylenmesi  ve  arkasında  durulmasının  çok  büyük  bir  anlam  taşıdığını  düşünememekteyiz. Hikâyesi  de  bulunan  “  Lafla  peynir  gemisi  yürümez “  atasözünün  asıl   mesajını   sahabenin,  aynası  iştir  kişinin  lafa  bakılmaz  deyip,  bütün  hayatını  malıyla,  bedeniyle  ve  canıyla   Allah  yolundan  mücadele  ederek,  nasıl  uyguladığının  farkında  değiliz.  Biz  ise  bugün  laflarımızı  eyleme  dönüştürüp  dinimizde  hayata  geçiremiyoruz. Gerektiği  yerde  konuşup  sorgulayamıyoruz. Mezhep,  Cemaat  ve  Tarikat  söylemleri  ile  lafımız  balla  kesilip  ağzımıza  tıkılıyor,  suskunluğumuz  kaderimiz,   kulaktan  duyduklarımız,  dinimiz,  inancımız  oluyor. Kur'anı  anlayarak  okumadığımız  için,  oysa  sadece  kuru  lafın  hiç  bir  işe  yaramayacağının,  imanın  kalplere  inmeden  yapılan  her  şeyin  boşa  gideceğinin, Yüce  Kitabımız  Kur’anda   pek  çok  ayetle  dile  getirildiğinin  farkında  olamıyoruz.

HUCURAT  14 - 15  :  Bedevi  Araplar   inandık  /  amenna  dediler.  De  ki  : “  Siz  inanmadınız.  Ama  eslemna  /  İslamlaştık  sağlamlaştık  " deyin.  İman  henüz  kalplerinize  girmedi.  Ve  eğer  Allah’a  ve  elçisine  itaat  ederseniz,  O  yaptıklarınızdan  hiç  bir  şeyi  eksiltmez.  Gerçekten  Allah  çok  bağışlayıcıdır,  çok  merhametlidir.  İnanmış  olanlar  /  müminler,  Allah’a  ve  O’nun  elçisine  iman  eden,  sonra  da  şüpheye  düşmeyen  ve  malları  ve  canları  ile  Allah  yolunda   çaba  harcayan  kimselerdir.

Ayette  de  gördüğümüz  gibi  kuru  lafta  kalmamanın  yolu,  Allah’a  ve  elçisine  itaat  etmek,  bunun  için  de  peygamberimizin  emaneti  olan  Kur’anı  anlayarak  okuyup,  inanmamız  ve  yapmamız  gerekenleri,  dinimizi  yegâne  kaynağımız  olan  Kur’andan  öğrenip  imanımızı  kalbimize  indirmektir.  Dinimiz  adına  sadece  lafta  kalan  ve  kalbimize  indiremediğimiz,  Kur’anımızın  ön  gördüğü  doğrultuda  ne  olduğunu  öğrenemediğimiz,  sorgulamadığımız  o  kadar  çok  ağız  alışkanlıklarımız  var  ki,  hangilerini  burada  ön  planda  ele  alacağımızda  zorlanıyoruz. Kur'anın  Arapçası  okunmaya  veya  herhangi  bir  işe  başlanacağında  ağız  alışkanlığıyla  "  kovulmuş  şeytandan  Allah'a  sınırım "  ( Euzubillahimineşşeytanirracim )  denilir,  lafzın  altı  doldurulmadan,  gereğinin  ne  olduğu  bilinmeden  ve  yapılmadan,  nereden  çıktığı  bilinmeden  sadece  lafla  Allah'a  sığınıldığına,  "  Müslümanım  elhamdülillah "  denilince  gerçekten  Müslüman  olunduğuna,  "  İman  ettim "  denilmekle  Mümin  olunduğuna  inanılmaktadır. Yüce  Kitabımız  Kur'an  anlaşılmak  üzere  okunmadığından  bütün  bu  ağız  alışkanlıklarıyla  lafta  kalan  söylemlerin,  aslında  bir  eylem,  bir  çaba,  bir  akıl,  bir  bilinç  ile  amel  gerektirdiğinin  farkında  olunamamaktadır.

Bugün  Müslüman  görünümlü  ülkelerin  geldiği  bu  sonuca  baktığımız  zaman,  yaşanan  dinin,  inancın  ve  ibadet  şekillerinin  bir  yerlerinde  ya  eksiklikler,  ya  da  yanlışlıklar  bulunduğu  hiç  şüphesizdir.  Çünkü  Allah’ın  gerçek  ve  Hakk  Dini  İslam,  hiç  kuşkusuz  insanların  mutluluğu,  refahı,  huzuru,  barışı,  esenliği  için  vardır. Gerçek  din,  adaleti,  eşitliği,  çalışmayı,  başarıyı,  gelişmeyi  ve  insanların  yararına   güzel  olan  ne  varsa  onu   üretir.  Tevhit  şuuru  "  La  ilâhe  illallah "  diyerek  Allah'ı  birlemenin  yanı  sıra,  insanlar  arasındaki  sosyal,  ekonomik  ve  sınıfsal  ayrılıkları  da  ortadan  kaldırarak  insanlar  arasındaki  birliği  sağlamak  hedefindedir.  Ama  dünya  yaşamındaki  gerçeklere  ve  gelinen  sonuçlara  baktığımız  zaman,  Müslüman  görünümlü  toplumlarda,  Kur'anın  ve  Peygamberimizin  öğretilerinin  aksine  Hakk  dinin  karşısında  bir  de  tapınak  dinleri  icat  edilmiştir.  Acaba  inançlarıyla,  ibadetleriyle,  gelenekleriyle,  teamülleriyle  gerçek  Hakk  dinin  içerisinde  olduğunu  düşünenler,  Müslüman  görünümde  oldukları  halde  farkında  olmadan  tapınak  dinlerine  geçmiş  olabilirler  mi ?  Eğer  Allah’a,  Meleklerine,  peygamberlerine  kitaplarına  ve  Ahiret  gününe  inanıldığının  söylenmesi,  kılınan  namazlar,  tutulan  oruçlar,  yapılan  Hacc  ve  Umre  ziyaretleri,  dua  için  kalkan  eller,  onca  yakarmalar,  Kur’an  kursları,  okunup  ölülere  bağışlanan  hatimler,  yapılan  infaklar,  kadının  tesettürü,  giyilen  cübbe  ve  sarıklarla  sünnet  diye  öpülen  sakalı  şerifler,  insanca  yaşama  olanaklarını,  huzuru  ve  mutluluğu  sağlamıyorsa,  din  adına  yapılanların  tamamı  demek  ki  Kur’anın  öğüdü  ile  örtüşmüyor,  bir  işe  yaramıyor,  yapılanlar  boşa  gidiyor  demektir.  Demek  ki  Allah’a  ağızdan  verilen   inanma   sözlerine  rağmen,  öğüde  ve  emirlere  tamamen  veya   büyük  çoğunlukla  uyulmamakta,  ya  da  insanlara   din  adına  yapmaları  gerekenler  yanlış  veya  eksik  öğretilmektedir. Ya  da  Müslümanlar,  Müslümanlığın  gerektirdiği  sağlamlaştırıcılığı,  çalışkanlığı,  enerjiyi,  dinamizmi,  aktifliği,  doğruluğu,  dürüstlüğü,  hakkı,  hukuku,  adaleti  gerektiği  ölçüde  yerine  getirememektedirler.

Peygamberimizin  vefatından  20  yıl  sonra,  mücadelesi  boyunca  düşmanı  olmuş  aile  tarafından  kurulan  Emevi  Devleti  ile  beraber  başlayarak,  daha  sonra  da  Abbasi  devleti  döneminde  doruğa  ulaşan  hadis  uydurmalarıyla  üretilip,  dindeki  dejenerasyonun  tavan  yapıldığı,  aslında  Kur'anın  dışında  yaşanan  bambaşka  bir  çok  din  ortaya  çıkarılmıştır.  Ülkemizde  de  bu  yapıya  Selçuklu  ve  Osmanlı  döneminde,  Tasavvufun  dayatmalarıyla  sonradan  dine  sokulan  bidatlar  ve  geleneklerle  bugünkü  haline  getirilmiştir. Önceki  dönemlerde   Ebu  Hureyre  ve  İbn i  Kab,  daha  sonraki  dönemlerde  de  İmam  Buhari,  İmam  Tirmizi,  İmam  Müslim,  Nesai  gibi  daha  pek  çok  şahsiyetin  topladıkları  uydurulmuş  rivayetler,  Ehli  Sünnet  denilerek  Kur'anın  dışında  bir  din  yapılmış,  baş  tacı  edilmiş,  tamamen  bu  hadislerle  adeta  Kur’an  terk  ettirilerek  yaşanmaya  başlanmıştır. Bunun  sonucunda  da  Halife  Ali’nin  Emeviler  için  “  Bunlar  da  din  elbisesi  giyiyorlar  ama  ters  çevirerek  giyiyorlar  “  dediği  gibi,  bugün  yaşanan  dinlerde,  Kur’anda  Allah’ın  öğütleri  tamamen  tersine  çevrilmiş,  yapın  dedikleri  yapılmaz,  yapmayın  dedikleri  de  aksine  yapılır  haline  gelmiştir.  Yaşanan  din,  Kur'anın  dini  İslam  olmaktan  çıkmış,  Enam  Sûresinin  159. ayetinde  "  Şüphesiz  dinlerinde  parça  parça  grup  grup  olan  şu  kimseler ;  Sen  hiç  bir  şekil  ve  davranışça  onlardan  değilsin  Şüphesiz  onların  işi  Allah'adır. "  denilerek  Peygamberimizin  bu  bölünmelerle  hiç  bir  ilgisinin  olamayacağı  belirtilmiştir. 

Ali  İmran  Sûresinin  103.  ayetinde, "  Ve  hep  birlikte  Allah'ın  ipine  sıkıca  sarılın  ayrılmayın  ve  Allah'ın  üzerinizdeki  nimetini  /  Kur'anı  hatırlayın "  Rum  Sûresinin  31 - 32. ayetlerinde  de  "  Kalben  O’na  yönelenler  olarak,  Allah’ın  koruması  altına  girin,  salatı  ikame  edin,  ortak  koşanlardan,  dinlerini  parça  parça  edenlerden  olmayın.  Her  ayrılıkçı  grup,  kendi  yanlarındaki  şeylerle  böbürlenir. "  ifadeleriyle  yapılan  uyarılara  rağmen,  grup  grup  bölünmüş,  parçalanmış,  Emevi  Arap  dayatmasıyla  Mezhep, Tasavvuf,  Tarikat  ve  Cemaatlerle  oluşturulmuş  İslamdan  eser  olmayan  dinler  haline  getirilmiştir. Örneğin,  Yüce  Rabbimizin,  Peygamberimize  daha  ilk  vahyindeki   beş  ayetle  oku  emrinin   ardından   kalem,  okuma,  öğrenme,  kerem  etme,  özellikleri  ile  ilme  sarılmanın  önemine  dikkatleri  çekmesine  rağmen,  Müslüman  toplulukları  kendilerini  ilme  kapatmış,  hiç  bir  şey  anlamadan  Kur'anın  sadece  Arapçasını  okumakla  her  kelimesine  on  sevap  kazanacağı  anlayışına  odaklanmıştır. Yüce  Rabbimiz,  Yasin  Sûresinin  70. ayetinde  "  bu  kitap  diriler  için  bir  öğüttür,  hatırlatmadır,  zikirdir  "  demesine  rağmen,  Kur’an  ölülerin  ve  mezarlıkların  kitabı  yapılmış,  elde  tespih  ve  zikirmatiklerle  Allah’ın  anıldığı  ve  hiç  bir  şey  anlaşılmadan  Arapça  hatimlerle  Kitabın  okunduğu  zannedilmiştir.  Ayetlerle  Peygamberimize  ben  de  bir  beşerim  dedirttirildiği,  mucize  olarak  size  bu  kitap  yetmedi  mi  denildiği  halde,  abartılan  peygamber  sevgisi  ile  üzerine  yüzlerce  insan  ve  doğa  üstü  güçler,  mucizeler  atfedilmiştir. Peygamberimizin  vefatının  ardından  önce  bir  ulema  sınıfı  oluşturulmuş,  icma  ile  fetva  verme  kapısı  aralanarak  din,  hadis  ve  rivayetlerle  istila  edilmiştir.  Bu  çerçevede  kesin  şirk  olduğu  halde,  insanlara  din  mürşitlerden  ve  mezhep  imamlarından  öğrenilir,  Kur’andan  öğrenilmez,  abdestsiz  de  Kur'ana  el  sürülmez  diye  insanlar  Kur’andan  uzaklaştırılmışlardır. 

Kur'an  her  ne  kadar  ilk  olarak  Arap  toplumuna  hitap  etmiş  olsa  da,  Nisa  105,  Yunus  57,  İbrahim  52,  ve  benzer  şekilde  Sad  Sûresinin  87.  ayetinde  "  Kur'an bütün  alemler  için  bir  öğüttür  ancak  88 :  Ve  onun  müthiş  haberini  bir  zaman  sonra  kesinlikle  bileceksiniz. "  ifadeleriyle  belirtildiği  gibi  Kur'anın  muhatapları  dünya  üzerinde  yaşayacak  olan  tüm  insanlardır. Peygamberimiz  de  tüm  insanlığın,  farklı  dilleri  konuşmakta  olsalar  da  tüm  halkların  peygamberidir.  Bundan  dolayı  Kur'anın  dünyadaki  diğer  dillere  çevrilmesi   zorunludur. Fakat  bugüne  kadar  yapılmış  olan  çevirilerle  biz  insanlara  Kur'an,  Allah'ın  gösterdiği  şekilde  değil  de,  başka  başka  metotlarla  anlamlandırılmaya  ve  anlatılmaya  çalışılmıştır.  Bundan  dolayı  ne  kadar  çalışılsa  çalışılsın,  ne  kadar  emek  verilirse  verilsin  bu  şekildeki  uygulama  ile  hazırlanmış  olan  elimizdeki  resmi  Osman  Mushafı  ile  Kur'anın  doğru  anlaşılması  ve  dünya  insanlarına  doğru  anlatılması  mümkün  değildir. Dolayısıyla  bu  güne  kadar  gerek  klasik  dönemde,  gerekse  de  bugün  çeviri  işiyle  uğraşan  ve  bilen  kişiler,  ya  Allah'tan  yana,  ya  da  Halife  Osman'ın  Mushafındaki  tertibinde  " icma "   var  yalanına  uyanlardan  yana  olacaklardır.  Ortada  bulunan  bu  ikilemden  dolayı  Kur'ana  rağmen  bugün  Dindeki  yaşanan  yanlışlıkların,  ortaya  çıkmış  olan  bidat  ve  hurafelerin  nedenlerine  baktığımız  zaman  görülecektir  ki :

*  Bu  Mushafta  " Tertil "  (  Bir  şeyin  güzelleştirilmesi  ve  bir  şeyin  başka  bir  şeye  karıştırılmaması )  anlayışı  yoktur.

*  Bu  Mushafta  " Tedebbür "  ( Müteşabih  ayetlerin  Tevil / karşılık  belirlemelerinde  öncelik  sıralamalarına  dikkat  edilerek  arka  arkaya  sıralamak )  uygulaması  ve  dikkati  yoktur.  Nisa  Sûresinin  82. ayetinde  "  Onlar  hala  Kur'anı  arka  arkaya  dizerek  gereği  gibi  düşünmezler  mi ? " ifadeleriyle  belirtilerek  Rabbimizin  yapmış  olduğu  uyarı,  ne  Osman  Mushafını  hazırlayanlarca,  ne  de  bu  Mushafa  göre  hüküm  oluşturan  bugünün  ünlü  İlâhiyatçılarınca  da  dikkate  alınmamıştır. Oysa  bu  yanlış  tutulan  yol,  aksine  Kur'anın  nüzul  / vahyediliş  sırasının  ve  tertilinin  önemini,  böylece  doğru  anlaşılabilmesinin  gereğini  açıkça  ortaya  koymaktadır.

*  Bu  Mushafta  bir  çok  ayet  olması  gereken  paragrafta  ve  doğru  yerinde  değildir. Ayetlerin  sıralaması  karıştırılmıştır.

*  Bu  Mushafta  bir  çok  " LAHN "  ( Kopyalama  hatası )  vardır. ( örneğin  Enfal  Sûresinin  1.  ve  41. ayetlerinde  yer  alan  ifadelerdeki  kopyalama  hatası  gibi )

*  Bu  Mushafta  önemli  ve  ciddi  "  KIRAATLER "  ( Önce  bir  şeyleri  zihinde  veya  kitapta  toplayıp,  hazırlayıp,  sonra  başkalarına  sözlü  veya  yazılı  olarak  dağıtma )  anlamındaki  kabuller  bulunmamaktadır. Örneğin  Zümer  10  ve  53.  deki  kıraat  ve  lahn  ile  ( ibadiye  sözcüğündeki  "  y "  harfi  İslam  Dininin  özü  olan  Tevhidi  lekeleyecek  boyuttadır.  Çünkü  Allah  insanları  peygambere  kul,  köle  yapmaktadır  şeklinde  anlamlandırılmaktadır.

*  Ayrıca  günümüzde  genellikle  ve  çoğunlukla  yapılan  çeviri  çalışmaları,  rivayet  tefsirlerinin  etkisi  ile  yapılmaktadır.  Birçok  müfessir  de  bundan  etkilenmiştir.

*  Maalesef  savm,  salat,  secde,  rükû,  cünup,  zikir,  tesbih,  hacc,  kıble,  hikmet,  melek,  şeytan,  cinn  gibi  birçok  sözcük  ve  kavram,  günümüzde  öz  ve  gerçek  anlamlarından  başka  anlamlarda  kullanılmakta  ve  çeviriler  buna  göre  yapılarak  insanlar  yanlış  yönlendirilmektedir.

Bugün  bunlardan  dolayı  doğru  bilindiği  halde  aslında  din  adına  yanlış  yaşanan  o  kadar  çok  dini  kavram,  inanç  ve  amel,  dine  sonradan  sokulan  hurafe  ve  bidat  vardır  ki  bunlar,  anlatmak  ve  açıklamakla  bitecek,  iyice  kökleşmiş  olduğundan  da  kabul  edilecek  ve  düzeltilecek  gibi  de  değildir. Çünkü  Kur’an,  anlaşılmak  için  okunmamaktadır.  Eldeki  Mushaftan  da  doğru  olarak  anlaşılamamaktadır. İçindeki  uyarılardan  çoğunlukla  bilgi  sahibi  olunamamaktadır. Dinin  bilgisine  ulaşmak  için  insanlar  Mürşitlere  mecbur  olma  inancıyla  şartlandırılmışlardır.  Hiç  kuşkusuz,  ben  inancımda,  dinimde,  yaptıklarımda  onu  da  bunu  da  terk  edersem  geriye  ne  kalacak  endişesini  yaşayacaklardır.  Bu  güne  kadar  bu  kadar  alim  gelmiş,  bize  dini  ve  dinin  yolunu  göstermiş,  bunlar  da  şimdi  nereden  çıktı  diyecekler,  Bakara  Sûresinin  170. ayetinde  “  Ve  onlara  Allah’ın  indirdiğine  uyun  denildiği  vakit,  aksine  biz  atalarımızı  neyin  üzerinde  bulduysak  ona  uyarız  dediler.  Ataları  bir  şeye  akıl  erdiremez  ve  kılavuzlandıkları  doğru  yolu  bulmaz  idiyseler  de  mi ? “  ifadeleriyle  yapılan  uyarılardan  elbette  ki  haberleri  olmayacak,  içinde  bulunulan  durumu  sorgulayamayacak,  atalarının,  önderlerinin,  geleneklerinin  arkasında  duracaklardır. Furkan  Sûresinin  44. ayetinde  " Yoksa  sen  onların  çoğunun  gerçekten  vahye  kulak  vereceğini  yahut  akıllarını  kullanacaklarını  mı  sanıyorsun ?  Onlar  ancak  hayvanlar  gibidir.  Aslında  yol  bakımından  daha  sapıktırlar.  "  denilerek  aklını  kullanmayanlar  için  aşağılanma  uyarısının  dışında,  Kur’anda  aklınızı  kullanın,  hala  akıl  etmiyor  musunuz ?  gibi  ifadelerle  aklın  önemi  49  ayette  yer  almaktadır. Halbuki  akıl,  düşünme,  sorgulama,  tefekkür  ve  özgür  irade  bir  kullanılabilse,  aslında   geriye  Kur’anın  ve  gerçek  Hakk  Dinin  kalacağı  görülebilecektir,  yanlışlardan  ve  hurafelerden  arınılabilecektir.

Bugün  Müslümanlar  Kur’andaki,  Tevhit,  Şirk,  Salat,  Salavat,  Dua,  Namaz,  İbadet,  Secde,  Rüku,  Zikir,  Tesbih,  Şükür,  Hamd,  Sünnet,  Kader,  Ruh,  Şefaat,  Miraç,  Kurban,  Araf,  Melek,  Şeytan,  Cin,  Adem,  Adem  oğulları,  Talak,  Mahrem,  Mehir,  Oruç,  Hacc,  Ecel  gibi  daha  pek  çok  kavramı,  doğru  bildiklerini  zannettikleri  halde  ya  yanlış  bilmekte  veya  hiç  bilmemektedirler.  Bunun  ardından  da  yaşanan  dinde,  Araştırmacı  ve  İlahiyatçı  Yazar  İhsan  Eliaçık  Hocanın  ana  hatlarıyla  sıraladığı  *  İbadet  sadece  camide  olur.  *  Namaz  dinin  direğidir.  *  İslam’ın  şartı  beştir.  *  Sadece  Müslümanlar  cennete  girer.  *  Kur’ana  inanmayanlar  öldürülmeli.  *  İslamiyet  kadını  yarım  görür.  *  İslam’da  cariyelik  ve  çok  eşlilik  vardır.  *  Kadın  erkeğin  kaburga  kemiğinden  yaratılmıştır.  *  Zenginlik  fakirlik  takdirdir,  imtihandır,  kaderdir.  *  Peygamberler  mucizeler  göstermişlerdir.  Gibi  pek  çok  yanlış  amel  ve  inanç  ortaya  çıkmıştır.  Sonradan  dine  eklenmiş  olan  bidatlarla  da  doğru  bilinen   *  Din  adamlığı  *  Kur’anın  terk  ettirilmesi,  sadece  ölülerin  ardından  okunarak  hediye  edilmesi  ve  mezarlıkların  kitabı  haline  getirilmesi,  *  Mezar,  türbe,  yatır  ziyaretleriyle  ölülerden  yardım  dilenmesi,  *  Kandil  geceleri  ibadetleriyle  bir  gecede  cennetin  kazanılacağı  kolaylığı  ile  bazı  günlerin,  bina  ve  yerlerin,  eşyaların  kutsallığına  inanılması,  *  Cenaze  namazlarındaki  Kur’an  dışı  uygulamalar,  *  Kabir  azabı  inancı,  *  Mevlit  cemiyetlerinin  ve  ilâhilerin  din  diye  yaşanması,  *  Mesih,  Mehdi,  deccal  inancı  ile  kurtuluş  umutları,  *  Tasavvuf,  Tarikat,  Cemaat  dinlerinin  yaşanması,  *  gibi  daha  burada  dile  getiremediğimiz  pek  çok  yanlış  inançlar  ve  uygulamalar,  Din  yaşamının  ve  inancının  içine  montaj  edilmiştir. Bakara  Sûresinin  256.  ayetinde  "  Dinde  zorlamak,  tiksindirmek  yoktur. " denilerek  yapılan  uyarıya   rağmen,  çok  kolay  ve  anlaşılır  olan  Dinimiz,  Mezhep,  Tarikat  ve  Cemaatlerin  farz,  vacip,  sünnet  dayatmalarıyla  zorlaştırılarak,  Mürşit,  Alim,  İmam,  Evliya  gibi  aracı  olmadan  adeta  ulaşılamaz  ve  yaşanamaz  hale  getirilmiştir.

Müslümanlar   ağızdan  “ La  ilâhe  illallah “  Allah’tan  başka  ilâh  diye  bir  şey  yoktur  demekte,  ama  Allah  ve  Kur'anın  Tevhit  öğretisinin  bilincinde  olamadıklarından,  yaptıkları  pek  çok  eylemle  Peygamberimizi,  İmam,  Şeyh,  Seyyit,  Veli,  Evliya  gibi  etten  kemikten  yapılmış  insanları  aracı  yaptıklarının,  Allah’a  ortak  koştuklarının,  şirk  batağının  içine  düştüklerinin  farkında  olamamaktadır.  Tevbe  Sûresinin  31. ayetinde  “  Din  bilginlerini,  din  adamlarını  ve  Meryem  oğlu  Mesih’i  Allah’ın  dışında  Rabler  edindiler. “  uyarısına   rağmen  Velilerin,  ( Evliyanın )  Seyitlerin  peşine  düşülmüş,  peygamber  sevgisi  abartılmış,  " Kâinatın  Efendisi "  denilmiş, " Mahşerde  Nebiler  bile  senden  medet  ister "  diye  ilâhiler  söylenmiş,  Allah’ın  sıfatları  Peygambere  aktarılmış,  camilerde,  namazlarda,  dualarda,  vakitli  vakitsiz  okunan  selalarda,  Allah’ın  yanında  ortak  edilmiştir.  Ahkaf  Sûresinin  5. ayetinde  “  Ve  Allah’ın  astlarından  kıyamet  gününe  kadar  kendisine  hiç  bir  cevap  veremeyecek  olan  kimselere  dua  eden  kimseden  daha  sapık  kim  olabilir ?  Üstelik  tapılan  kimseler,  o  kimselerin  yalvarışından  habersizdirler  de. “  denildiği  halde,  Peygamberden,  Evliyadan,  ölülerden,  türbelerden  yardım  istenmekte,  pek  çok  Kur'an  ayetinin  uyarısı  hiçe  sayılarak,  "  Şefaat  Ya  Resulullah " denildiğinde   peygamber  şefaati  ile  cennete  girileceği  zannedilmektedir.

Kur’anda  Cin  Sûresinin  18. ayetinde  “  Şüphesiz  mescitler  sadece  Allah  içindir.  Öyleyse  Allah  ile  birlikte  hiç  kimseyi  çağırmayın  “  denildiği  halde,  hadis  ve  rivayet  inançlarıyla  bugün  camiler,  Kur’anın  öngördüğü   yapıdan,  kılınan  namazlarda,  sala  ve  salavatlarda,  dahil  edilen  mevlit  geleneğinde,  parayla  namaz  kıldıran  imamlarla  oluşturulan  mescit  anlayışında,  içine  şirkin  ve  küfrün  yerleştirildiği  bir  yapıya  dönüştürülmüşlerdir.  Kur’anda  Dünya  ve  Ahiret  hayatı  olarak  iki  hayattan  söz  edilmesine  rağmen,  uydurulan  kabir  hayatı  ve  ardından  gelen  kabir  azabı  inançlarıyla  dine  sokulan,  cenaze  definlerindeki   Kur’an  dışı  gelenekler,  ölenin  kabrinde  imamın  verdiği  telkin  uygulamaları,  okunan  ayet  ve  Sûrelerden  hasıl  olan  sevabın  ölülere  hediye  edilmesi,  doğru  bilindiği  zannedilen,  fakat  tamamen  Kur’an  ayetlerinin  inkârı  ve  aksine  yapılan  yanlış  eylemlerdir.

Dinin  direği  namazdır  denilmiş,  Salat  sözcüğü  de  sadece  namaz  kılmaya  endekslenmiş,  namazını  kılanlar  din  adına  görevlerini   tam  olarak  yerine  getirmiş  dindar  sayılmıştır.  Halbuki  Salat  ise  doğrudan  doğruya  namaz  değil,  destekleşme  ekseninde  paylaşma,  dayanışma,  yardımlaşma,  dine  arka  çıkma,  eğitim  ve  öğretimle  gelişme,  bütün   sosyal  dayanışma,  yardım,  eğitim  ve  öğretim  kurumlarını  oluşturma  ve  ayakta  tutabilme,  dua  ile  Allah’tan  yardım   ve  destek  istemedir.  Kur’anda  ancak  salatın  ikame  edilebilmesi,  ayakta  tutulabilmesi  ile  dinin  var  olabileceği,  aksi  halde  salatı  ikame  edemeyen  toplumların  helak  olabileceği  uyarısı  yapılmaktadır. Namaz  ise  kul  ile  Allah  arasında  olan  ve  kulu  Allah’a  yakınlaştırma  araçlarından  olan  bir  hasenattır,  nüsuktur.  İçinde  namaz  kılmanın  da  yer  aldığının  belirtildiği  İslam’ın  şartı  beştir  demek  ise  Kur’ana  tamamen  aykırıdır  ve  küfürdür.  Çünkü  Allah’ın  bütün  ayetleri  değerlidir  ve  hepsi  de  İslam’ın  şartıdır.  İslam’ın  şartı  eğer  sayılara  dökülecekse,  İslam’ın  şartı  birdir  ve  o  da  Allah’a  ve  ayetlerine  teslim  olmaktır.

Burada  din  ve  inanç  adına  doğru  bilindiği  halde  yaşanan  yanlışların,  dine  sonradan  sokulan  bidatların  ve  hurafelerin  hepsine  ayrı  ayrı  Kur’an  ayetleriyle   yer  vermemiz  mümkün  değildir.  Bu  yanlışların  pek  çoğuna  sitemizde  değişik  başlıklar  altında,  Kur’an  ayetleriyle  çok  geniş  olarak  yer  verilmiştir.  Amacımız,  Müslümanları  doğru  bildikleri  halde  içine  düştükleri  yanlıştan,  şirk  ve  küfürden  arındırarak,  Allah’ın  bize  kılavuz / rehber  olsun  diye  gönderdiği  ve  peygamberimizin  bize  yegâne  emaneti  olan  ve  dinimizin  temel  kaynağı  kitabımız  Kur’ana  yönelterek,  anlayarak  okumalarını  ve  aklın  kullanılarak,  sorgulanarak,  özgür  irade  ile  bidat  ve  hurafelerden  arındırılmış  Kur’anın  dini  İslam’ın,  Allah’ın  Hakk  Dininin  yaşanmasını  sağlamaktır.  Allah'ın  selamı,  rahmeti  ve  Kur'anın  doğruları  sizinle  olsun !...

ALLAH  DOĞRUSUNU  EN  İYİ  BİLENDİR ! RAHMETİ  VE  KUR'AN  BİZE  YETER !..

Temel  Kaynak  :  HAKKI  YILMAZ  ( Tebyin ül  Kur'an )

T.D.V. İSLAM  Ansiklopedisi  Bidat  ve  Hurafe